Tyros skal gå til grunne
1 Det var i det ellevte året, på den første dagen i månaden. Herrens ord kom til meg:
2 Menneske, Tyros har sagt om Jerusalem:
«Ha-ha! Knust er ho
som var ein port for folka,
no er ho vend mot meg.
Eg gjer meg rik, ho er lagd øyde.»
3 Difor seier Herren Gud:
Eg kjem over deg, Tyros.
Eg lèt mange folkeslag slå inn over deg,
liksom havet lèt bølgjene slå.
4 Dei skal bryta ned murane kring Tyros
og leggja tårna i grus.
Eg vil feia jorda vekk
og gjera henne til nake berg.
5 Ein tørkeplass for fiskegarn
skal ho bli, midt i havet,
for eg har tala,
seier Herren Gud.
Ho skal bli eit bytte for folkeslaga.
6 Døtrene ute på marka
skal bli drepne med sverd.
Dei skal kjenna at eg er Herren.
7 For så seier Herren Gud:
Sjå, frå nord sender eg Nebukadnesar mot Tyros,
Babels konge, kongen over kongar,
med hestar, vogner og ryttarar,
ein hær av folk.
8 Døtrene dine ute på marka
skal han slå i hel med sverd.
Han skal byggja skansar,
kasta opp ein voll
og reisa ein mur av skjold mot deg.
9 Så støyter han rambukken mot murane dine,
med våpen bryt han tårna ned.
10 Han har så mange hestar
at støvet frå dei dekkjer deg.
Av larmen frå ryttarar, hjul og vogner
rister murane dine
når han dreg inn gjennom portane
slik dei rykkjer inn i ein hærteken by.
11 Med hovane av sine hestar
trakkar han alle gater sund.
Han drep folket ditt med sverd,
kraftige søyler styrtar til jorda.
12 Dei røvar rikdomen din
og tek varene til krigsbytte.
Dei bryt murane ned
og riv kostbare hus.
Stein, tre og jord kastar dei på sjøen.
13 Eg gjer slutt på lyden av songane dine,
klangen av lyrer skal ikkje høyrast.
14 Eg gjer deg til eit nake berg.
Ein tørkeplass for fiskegarn skal du bli.
Du skal ikkje byggjast opp att,
for eg, Herren, har tala,
seier Herren Gud.
15 Så seier Herren Gud til Tyros:
Sanneleg, kystane skal skjelva ved drønnet når du fell,
når dei såra stønnar,
når slaktinga set i gang hos deg.
16 Då skal alle fyrstane ved havet
stiga ned frå trona,
leggja kappa bort
og ta av seg dei fargerike kleda.
Dei kler seg i redsle
og set seg på jorda.
Dei skjelv stadig,
slegne av skrekk på grunn av deg.
17 Dei stemmer i ei likklage og seier om deg:
Korleis kunne du gå til grunne,
du som fekk ditt folk frå havet,
den lovprisa byen
som var mektig på sjøen,
byen og hennar innbyggjarar
som spreidde redsle blant alle som bur der.
18 No skjelv kystane,
det er dagen for ditt fall,
øyane i havet blir slegne av skrekk
over den enden du fekk.
19 Så seier Herren Gud:
Når eg gjer deg til ein herja by,
lik byar det ikkje bur folk i,
når eg lèt havdjupet slå inn over deg
og veldige vatn dekkjer deg,
20 då fører eg deg ned
til dei som har gått i grav,
ned til folk frå fortida.
Eg lèt deg bu i landet der nede,
det liknar ruinar frå gammal tid,
saman med dei som har gått i grav,
så du ikkje vender attende
og får plass i landet til dei levande.
21 Eg gjer deg til skremsel,
du skal ikkje vera meir.
Dei skal leita etter deg,
men du skal aldri meir bli funnen,
seier Herren Gud.