Tilbake til oversikten

Salmane

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

< Forrige kapittel

Neste kapittel >

106Halleluja!           Takk Herren, for han er god,           evig varer hans miskunn.                 2 Kven kan nemna alle Herrens storverk,           fortelja om det herlege han har gjort?                 3 Sæle er dei som tek vare på retten           og alltid fremjar rettferd.                 4 Herre, kom meg i hug i din nåde mot folket ditt,           kom til meg med di frelse.                 5 Då kan eg sjå kor godt det går dine utvalde,           få del i gleda til folket ditt           og prisa meg lukkeleg saman med dine.                 6 Vi har synda slik fedrane våre gjorde,           vi har bore oss ille åt og gjort urett.                 7 Fedrane våre i Egypt tenkte ikkje på dine under,           dei kom ikkje i hug di store miskunn.           Ved sjøen var dei trassige, ved Sivsjøen.                 8 Men han frelste dei for sitt namn skuld           så dei skulle kjenna hans kraft.                 9 Han truga Sivsjøen, og sjøen tørka inn,           han førte dei gjennom djupet som gjennom ein ørken.                10 Han frelste dei frå hatarhand,           frå fiendehand fria han dei.                11 Motstandarane vart dekte av vatnet,           ingen kom frå det med livet.                12 Då stola dei på hans ord           og song lovsong for han.                13 Snart gløymde dei det han hadde gjort,           og venta ikkje meir på råd frå han.                14 Dei vart griske og grådige i ørkenen,           i øydemarka sette dei Gud på prøve.                15 Då gav han dei det dei kravde,           men sende sjukdom som tærte dei bort.                16 Dei vart misunnelege på Moses i leiren           og på Aron, Herrens heilage.                17 Jorda opna seg og slukte Datan,           ho lukka seg over Abirams følgje.                18 Då braut det ut eld blant dei,           og logen brende opp dei skuldige.                19 Ved Horeb laga dei ein kalv           og bøygde seg for det støypte biletet.                20 Dei bytte bort si ære           mot eit bilete av ein okse som et gras.                21 Dei gløymde Gud som frelste dei,           som gjorde storverk i Egypt.                22 Han gjorde under i Hams land           og skremmande gjerningar ved Sivsjøen.                23 Han sa at han ville rydda dei ut,           men Moses, hans utvalde, la seg imellom           og stagga hans øydeleggjande harme.                24 Dei vraka det herlege landet           og stola ikkje på hans ord.                25 Dei murra i telta           og høyrde ikkje på Herrens røyst.                26 Då lyfte han handa mot dei           og svor å slå dei ned der i ørkenen,                27 å spreia deira ætt mellom folka           og strø dei ut i landa.                28 Dei slutta seg til Baal-Peor           og heldt offermåltid for døde.                29 Dei gjorde han rasande med sine gjerningar,           og pest braut ut imellom dei.                30 Då stod Pinhas fram og felte dom,           og pesten stansa.                31 Han vart rekna som rettferdig           frå slekt til slekt i alle tider.                32 Dei gjorde han harm ved Meriba-kjelda,           og Moses måtte lida for deira skuld.                33 Dei gjorde han beisk           så han tala utan å tenkja.                34 Dei rydda ikkje ut folka           slik Herren hadde sagt,                35 men blanda seg med andre folkeslag           og lærte å gjera som dei.                36 Dei dyrka gudebilete,           det vart ei snare for dei.                37 Dei ofra sine søner og døtrer           til dei vonde åndene.                38 Dei auste ut uskuldig blod,           blodet av søner og døtrer           som dei ofra til gudebileta i Kanaan.           Og landet vart vanhelga av blodet.                39 Dei vart ureine gjennom sine handlingar,           med alt dei gjorde, dreiv dei hor.                40 Då flamma Herrens vreide opp mot folket,           han hadde avsky for dei som høyrde han til.                41 Han gav dei i hendene på andre folkeslag,           dei som hata dei, vart deira herrar.                42 Dei vart undertrykte av fiendar           og måtte bøya seg under deira hand.                43 Mange gonger fria han dei ut,           likevel trassa dei han med sine planar           og gjekk under i synd.                44 Men han såg til dei i nauda           då han høyrde dei ropa.                45 Han kom i hug si pakt med dei           og viste medynk i sin store kjærleik.                46 Så lét han dei møta miskunn           hos alle som heldt dei som fangar.                47 Frels oss, Herre, vår Gud,           sank oss inn frå folka           så vi kan prisa ditt heilage namn           og uredde lovsyngja deg.                48 Velsigna er Herren, Israels Gud,           frå æve til æve!           Og heile folket skal seia: Amen!           Halleluja!

< Forrige kapittel

Neste kapittel >