Tilbake til oversikten

Salmane

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

< Forrige kapittel

Neste kapittel >

38Ein salme av David. Til påminning.                 2 Herre, refs meg ikkje i din vreide,           straff meg ikkje i din harme!                 3 For dine piler har råka meg,           di hand kviler tungt på meg.                 4 I kroppen er ingenting uskadd,           for du er harm,           ikkje eit bein er heilt,           for eg har synda.                 5 Skulda veks meg over hovudet           lik ei bør som er altfor tung.                 6 Eg har sår som luktar og renn av verk           på grunn av min dårskap.                 7 Eg er kroket og nedbøygd,           eg går og sørgjer dagen lang.                 8 Hoftene brenn av smerte,           ingenting er friskt i mitt kjøt.                 9 Eg er kraftlaus og knust;           eg skrik ut mitt hjartes klage.                10 Herre, du kjenner min lengsel,           mitt sukk er ikkje løynt for deg.                11 Hjartet hamrar, krafta sviktar,           sjølv lyset i auga har forlate meg.                12 Vener og dei som står meg nær,           held seg borte frå mi plage,           mine næraste held seg langt unna.                13 Dei som står meg etter livet,           set snarer for meg.           Dei som vil meg vondt, talar om å skada meg,           dei grundar dagen lang på svik.                14 Men eg er lik ein døv, eg høyrer ikkje,           eg er lik ein mållaus som ikkje opnar munnen.                15 Eg er lik ein mann som ikkje høyrer           og ikkje har svar i sin munn.                16 Men det er deg, Herre, eg ventar på.           Du vil svara meg, Herre, min Gud.                17 Eg sa: Lat dei ikkje gleda seg over meg           og ikkje briska seg når foten min er ustø.                18 For eg held på å falla,           mi smerte står alltid for meg.                19 Ja, eg vedkjenner mi skuld           og sørgjer over mi synd.                20 Men fiendane lever og er sterke,           dei som hatar meg utan grunn, er mange.                21 Dei som løner godt med vondt, står meg imot           fordi eg jagar etter det gode.                22 Herre, forlat meg ikkje!           Min Gud, ver ikkje langt borte frå meg!                23 Skund deg og hjelp meg,            Herre, mi frelse!

< Forrige kapittel

Neste kapittel >