Tilbake til oversikten

Salmane

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

< Forrige kapittel

Neste kapittel >

77Til korleiaren. Etter Jedutun. Av Asaf. Ein salme.                 2 Eg ropar til Gud, eg skrik.           Eg ropar til Gud, og han høyrer meg.                 3 Den dagen eg er i naud, søkjer eg Herren.           Om natta retter eg handa ut,           ho trøytnar ikkje.           Mi sjel lèt seg ikkje trøysta.                 4 Eg tenkjer på Gud og sukkar,           eg grublar, og mi ånd veiknar.                 5 Du held auga mine opne,           eg er uroleg, eg kan ikkje tala.                 6 Eg tenkjer på gamle dagar,           minnest framfarne år.                 7 Om natta tenkjer eg på dette,           hjartet grublar, ånda granskar.                 8 Vil Herren støyta oss bort for alltid           og ikkje lenger vera god mot oss?                 9 Er hans miskunn slutt for evig,           er ordet hans borte for alle slekter?                10 Har Gud gløymt å vera nådig,           har han late att hjartet i vreide?                11 Eg seier: «Dette plagar meg:           høgre handa til Den høgste           er ikkje lenger den same.»                12 Eg minnest Herrens verk,           minnest dine under frå gammal tid.                13 Eg grundar på alt du gjorde,           og grublar over dine storverk.                14 Gud, i heilagdom går du fram.           Kven er ein gud så stor som vår Gud?                15 Du er den Gud som gjer under,           mellom folka lèt du di makt bli kjend.                16 Med sterk arm løyste du folket ditt ut,           sønene til Jakob og Josef.                17 Vatnet såg deg, Gud,           vatnet såg deg og skalv,           det store djupet bivra.                18 Skyene auste ut vatn,           det torna frå tunge skyer,           pilene dine lynte att og fram.                19 Di torerøyst rulla i stormen,           lyna lyste opp verda.           Jorda riste og skalv.                20 Din veg gjekk gjennom sjøen,           din stig gjennom veldige vatn.           Ingen kjende dine fotspor.                21 Ved handa til Moses og Aron           førte du folket ditt som ein flokk med sauer.

< Forrige kapittel

Neste kapittel >