Salmane

Femte boka

¹ Pris Herren, for han er god,

evig varer hans miskunn.

² Dette skal Herrens utløyste seia,

dei som han løyste ut av nauda

³ dei som han samla frå landa,

frå aust og vest, frå nord og frå havet.

⁴ Somme fór vill i ørken og øydemark,

dei fann ikkje vegen til ein by der dei kunne bu.

⁵ Dei var svoltne og tørste,

kreftene vart borte.

⁶ Då ropa dei til Herren i si naud,

og han fria dei ut av trengslene.

⁷ Han førte dei på rett veg

så dei kom til ein by der dei kunne bu.

⁸ Dei skal prisa Herren for hans miskunn,

for hans undergjerningar mot mennesket.

⁹ Han lét den tørste drikka,

han metta den svoltne med gode gåver.

¹⁰ Somme sat i mørker og dødsskugge,

bundne i naud og jern,

¹¹ for dei hadde trassa Guds ord

og forakta råd frå Den høgste.

¹² Hjartet deira vart kua av slit,

dei snubla, det var ingen som hjelpte.

¹³ Då ropa dei til Herren i si naud,

og han berga dei ut av trengslene.

¹⁴ Han førte dei ut av mørker og dødsskugge

og sleit sund lenkjene deira.

¹⁵ Dei skal prisa Herren for hans miskunn,

for hans undergjerningar mot mennesket.

¹⁶ Han knuste dører av bronse,

bommar av jern hogg han sund.

¹⁷ Somme vart dumme av sine feiltrinn,

dei vart plaga for sine synder.

¹⁸ Dei fekk avsky for alle slag mat

og kom heilt til dødens portar.

¹⁹ Då ropa dei til Herren i si naud,

og han berga dei ut av trengslene.

²⁰ Han sende sitt ord og lækte dei

og fria dei frå grava.

²¹ Dei skal prisa Herren for hans miskunn,

for hans undergjerningar mot mennesket.

²² Dei skal slakta takkoffer

og fortelja om hans gjerningar med jubel.

²³ Somme fór ut på havet med skip,

dreiv handel på veldige vatn.

²⁴ Dei såg kva Herren gjorde,

hans undergjerningar ute på djupet.

²⁵ Han tala, og det bles opp til uvêr,

bølgjene gjekk høge.

²⁶ Dei steig mot himmelen, dei sokk i djupet.

Dei mista motet i nauda,

²⁷ dei tumla og rava som drukne,

det dei kunne, var til inga nytte.

²⁸ Då ropa dei til Herren i si naud,

og han førte dei ut av trengslene.

²⁹ Han fekk stormen til å stilna,

og bølgjene la seg.

³⁰ Då det stilna, vart dei glade.

Han førte dei i hamn der dei ville.

³¹ Dei skal prisa Herren for hans miskunn,

for hans undergjerningar mot mennesket.

³² Dei skal opphøgja han når folket samlast,

prisa han der dei eldste sit.

³³ Han gjorde elvar til ørken,

vassrike kjelder til tørstande land

³⁴ og grøderik jord til salt,

for dei som budde der, var vonde.

³⁵ Han gjorde ørken til innsjø,

tørt land til vassrike kjelder.

³⁶ Der lét han dei svoltne slå seg ned,

dei grunnla ein by der dei kunne bu.

³⁷ Dei sådde åkrane til og planta vinmarker

som bar fram grøde dei kunne hausta.

³⁸ Han velsigna dei, og dei vart talrike,

han lét dei ikkje mangla fe.

³⁹ Sidan vart dei få,

dei vart tyngde ned

av undertrykking, ulukke og sorg.

⁴⁰ Han auste forakt over stormenn

og førte dei vill i veglause øyda,

⁴¹ men lyfte dei fattige opp av nauda

og gjorde deira slekter talrike som ein saueflokk.

⁴² Dei rettvise ser det og gleder seg,

all urett må lata att sin munn.

⁴³ Den som er vis, skal ta vare på dette

og merka seg Herrens miskunn.