Herren og avgudane
1 Høyr ordet som Herren talar til dykk, Israels hus. 2 Så seier Herren:
De skal ikkje læra dykk å gå dei vegane folkeslaga går,
og ikkje frykta teikna på himmelen
sjølv om folkeslaga fryktar dei.
3 For skikkane til folka er tomme.
Dei høgg eit tre i skogen,
ein handverkar lagar det til med øks,
4 dei pryder det med sølv og gull,
dei fester det med naglar og hammar
så det står støtt.
5 Dei er som fugleskremsla på ei agurkmark,
ikkje kan dei snakka,
og dei må berast, for dei kan ikkje gå.
Ver ikkje redde dei!
Dei gjer ikkje nokon skade,
men dei kan heller ikkje gjera noko godt.
6 Ingen er som du, Herre.
Du er stor,
namnet ditt er stort og mektig.
7 Kven må ikkje frykta deg,
du konge over folkeslaga?
Det er din rett.
For mellom alle vismenn hos folkeslaga
og i alle rike er ingen som du.
8 Alle som ein er tåpelege og dumme,
opplærte av tomme gudar,
ein trestokk.
9 Det hamra sølvet er innført frå Tarsis
og gullet frå Ufas.
Det er verk av treskjerar og gullsmed,
kledd i blått og raudt purpur,
kunstverk alt saman.
10 Men Herren er den sanne Gud,
den levande Gud, den evige kongen.
Jorda skjelv for hans harme,
folkeslaga kan ikkje halda ut hans vreide.
11 Dette skal de seia til dei:
«Dei gudane som ikkje skapte himmel og jord,
skal utryddast frå jorda
og under himmelen.»
12 Han laga jorda med si kraft,
han grunnla verda i sin visdom
og spente ut himmelen ved si innsikt.
13 Når hans røyst høyrest, brusar vatnet i himmelen,
han lèt skyer stiga opp frå enden av jorda,
han lagar både lyn og regn,
han lèt vinden sleppa ut frå sine forrådskammer.
14 Alle menneske er dumme og uforstandige.
Kvar gullsmed må skjemmast
av gudebiletet sitt,
for det støypte biletet hans er løgn.
Det er ikkje ånd i dei.
15 Tomme er dei, eit verk til spott.
Når straffa kjem, går dei til grunne.
16 Han som er Jakobs del, er ikkje som desse,
for det er han som formar alt.
Israel er hans eigen stamme.
Herren over hærskarane er hans namn.
Teltet mitt er øydelagt
17 Ta bylten din opp frå bakken,
du kvinne som bur i ein kringsett by!
18 For så seier Herren:
Sjå, denne gongen slengjer eg bort
dei som bur i landet.
Eg gjev dei trengsle
for at dei skal finna meg.
19 Ve meg, for eit brot!
Eg har eit sjukt sår.
Eg tenkte: Dette er berre ei liding
som eg må bera.
20 Teltet mitt er øydelagt,
alle snorer avrivne.
Borna mine har forlate meg, dei er borte.
Det er ikkje lenger nokon
som set opp teltet mitt
og spenner ut teltdukane.
21 For gjetarane er dumme,
dei søkjer ikkje Herren.
Difor lukkast dei ikkje,
heile flokken deira blir spreidd.
22 Dårleg nytt: No kjem det,
eit kraftig jordskjelv frå landet i nord.
Det gjer byane i Juda til ørken,
ein stad der sjakalar held til.
Profetens bøn
23 Eg veit, Herre,
at mennesket ikkje sjølv rår for sin veg,
og at ferdamannen ikkje sjølv
kan styra sine steg.
24 Oppdra meg, Herre, men gjer det rett,
ikkje i vreide, så du gjer meg liten.
25 Aus ut din harme
over folkeslag som ikkje kjenner deg,
over slekter som ikkje kallar på ditt namn.
For dei har ete opp Jakob,
ete han opp og gjort ende på han
og lagt bustaden i øyde.