Jesaja

¹ Gjev du reiv himmelen sund og steig ned, so fjelli skalv for di åsyn, som elden fatar i risved og fær vatnet til å koka - til å kunngjera namnet ditt for dine motmenn, so folki laut skjelva for di åsyn, ² når du gjorde skræmeverk som me ikkje venta, når du steig ned, og fjelli skalv for di åsyn! ³ Aldri hev nokon spurt eller høyrt, aldri hev auga set nokon annan gud enn du gjera slikt for dei som ventar på han. ⁴ Du kjem imot dei som gjer rettferd med gleda, dei som kjem deg i hug på vegane dine. Sjå, du vart harm, og me synda; so var det med oss frå gamalt, kunde me då verta frelste? ⁵ Me vart alle i hop som ein urein, og all vår rettferd som eit tilsulka plagg, som lauvet visna me alle saman, og våre misgjerningar bles oss burt som vinden. ⁶ Det finst ingen som kallar på namnet ditt, som mannar seg upp til å halda fast på deg; for du hev løynt di åsyn for oss og gjeve oss våre misgjerningar i vald til å tærast upp. ⁷ Men no, Herre! Du er vår far; me er leiret, og du den som formar oss, og eit verk av di hand er me alle. ⁸ Herre, ver ikkje so ovleg harm, og tenk ikkje æveleg på misgjerning! Men sjå på at me alle er ditt folk! ⁹ Dine heilage byar hev vorte øydemark; Sion hev vorte ei øydemark; Jerusalem ei audn. ¹⁰ Vårt heilage hus, det herlege, der federne våre lova deg, hev vorte uppbrent med eld, og alt som var vår hugnad, hev vorte grushaugar. ¹¹ Vil du med alt dette halda deg att, Herre? Vil du tegja og trykkja oss so tungt?