Ve dei sorglause på Sion
1 Ve dei sorglause på Sion
og dei trygge på Samarias fjell,
dei gjævaste av det fremste folkeslaget,
dei som Israels hus vender seg til.
2 Far til Kalne og sjå,
gå derifrå til Hamat-Rabba
og far ned til Gat i Filistarland!
Er de betre enn desse rika?
Har dei eit større område enn de?
3 De vil jaga ulukkedagen bort,
men set vald i høgsetet.
4 Dei ligg på elfenbeinsbenker
og strekkjer seg på divanar,
dei et lam frå saueflokken
og gjøkalvar frå buskapen.
5 Dei skrålar til harpespel
som var dei David,
og reknar instrumenta hans som sine.
6 Dei drikk vin av offerskåler
og salvar seg med den finaste olje,
men lid ikkje under Josefs samanbrot.
7 Difor skal dei no drivast i eksil,
fremst mellom dei bortførte.
Då blir det slutt på festsamlingane
der dei ligg og dreg seg.
Gud straffar Samaria
8 Herren Gud har svore ved seg sjølv,
seier Herren, allhærs Gud:
Eg avskyr Jakobs byrgskap
og hatar borgene der.
Eg utleverer byen og alt som er i han.
9 Er det ti overlevande i eit hus, skal dei døy.
10 Når ein ven eller slektning ber knoklane ut or huset,
spør han den som er inst i huset:
«Er det fleire att hos deg?»
Og han svarar: «Nei, ingen.»
Då seier han: «Hysj!»
for Herrens namn må ikkje nemnast.
11 Sjå, Herren byd,
og han slår det store huset i knas
og det vesle huset i bitar.
12 Spring vel hestar opp bratte fjellet,
pløyer ein det med oksar?
Men de gjer retten om til gift
og rettferds frukt til malurt.
13 De gleder dykk over Lo-Dabar og seier:
«Sanneleg. Det var med eiga kraft vi tok Karnajim.»
14 Sjå, no reiser eg eit folk
mot deg, Israels hus,
seier Herren, allhærs Gud.
Dei skal undertrykkja dykk
frå Lebo-Hamat til Araba-bekken.