– Skulen min, «Solanda Eloína García Arévalo», er ein offentleg , interkulturell, og tospråkleg skule, fortel ho.

I Venezuela lærer barna som oftast berre spansk, men i delstaten Zulia blir det på enkelte skular i urfolksdistrikt også undervist i wayuunaiki, som er språket til indianarane.

Mayra er i full jobb som lærar, men ho har ikkje fullført den pedagogiske utdanninga.

– Eg fekk tidleg tre barn, to gutar og ei jente. På den tida studerte mannen min ingeniørfag, og derfor måtte eg avbryte mine eigne studium for å ta vare på barna våre, seier ho.

Ektemannen er ikkje til stades i dag. Han er bussassistent og er mykje borte frå heimen.

Både fordi barna no er eldre og fordi Mayra får hjelp og avlasting frå trus-søstrer i kyrkjelyden, har ho no fått høve til å ta opp att studia. Ho har berre eit par semester att før ho er ferdig utdanna pedagog. Med godkjent eksamen vil ho også tene litt meir i jobben.

– Det er ikkje lett å vere lærar i Venezuela. Vi har nesten ingenting å hjelpe oss med. Barna har ikkje bøker, ikkje fargestiftar – og vi må bruke opp att papirark og skrive over gamle notat fleire gonger. Det er trist for barna, og det blir keisamt for dei.

– Eg er også trusopplærar og sekretær i kyrkjelyden – og heller ikkje der har vi noko materiell til barna. Absolutt ingenting.

Dei små tek med seg ein blyant eller penn heimanfrå, eller ein dei har funne på søppelhaugen.

– Det er alt vi har å hjelpe oss med. Og så har eg fått låne Bibelen av pastoren. Eg skulle så gjerne hatt nokre songbøker eller anna å syne barna i kyrkjelyden min.

– Men la meg ikkje snakke om det som er trist, men det som er godt: Å finne Gud er det mest fantastiske som har skjedd i livet mitt. Utan Jesu nærvære hadde eg ikkje hatt eit liv, ikkje von, ingenting! Guds ord, slik det står i Bibelen, er livskraft for menneske. Derfor er det ikkje rettvist at ikkje alle som ønskjer seg ein bibel, kan få ein.

– I dag gret eg av takksemd og lukke, fordi de har gitt meg eit nytestamente. Tusen takk!

Kyrkja mi ligg om lag 15 minutt lenger aust, men eg kom hit i dag – fordi eg fekk nyss om at de skulle kome til oss med biblar.

– Det er ei stor sorg for meg at mannen min ikkje er truande. No skal eg forsøke å lese til han frå nytestamentet eg har fått, seier Mayra og tørkar vekk ei tåre.

– Guds ord gir von til meg, barna og folket mitt, og eg skulle så gjerne ønskt at mannen min også fekk oppleve det.

– Kyrkja vår er berre eit skur utan vatn og straum. Pastoren min er dessverre sjuk, og kunne ikkje kome i dag, men både ho og eg ønskjer av heile hjartet vårt å byggje ei vakker kyrkje til ære for Gud.

– Be for oss om at vi maktar å fullføre kyrkja. Gud har gitt oss alt, og vi vil gi han noko verdig og vakkert tilbake.